Jest to 41-procentowe zmniejszenie ryzyka zgonu w grupie bortezomibu w pierwszym roku po przyjęciu (współczynnik ryzyka dla grupy bortezomibu, 0,57; P = 0,001) (ryc. 1B i ryc. 1C). Analiza całkowitego przeżycia obejmuje dane od 147 pacjentów w grupie otrzymującej deksametazon, u których wystąpiła progresja choroby, a następnie przeszli do grupy otrzymującej bortezomib w badaniu towarzyszącym (44 procent). Czas do pierwszego zdarzenia szkieletowego i częstość zakażeń stopnia 3. lub wyższego nie różniły się istotnie pomiędzy dwiema grupami leczenia. Mediana czasu do pierwszego zdarzenia kostnego nie mogła być oszacowana w żadnej grupie, a wskaźniki ryzyka nie różniły się istotnie (P = 0,32). Odsetek pacjentów z zakażeniem stopnia 3 lub wyższym wynosił 13 procent w grupie bortezomibu i 16 procent w grupie otrzymującej deksametazon (P = 0,19).
Analiza podgrup
Mediana czasu do progresji choroby u pacjentów, którzy otrzymali jedną wcześniejszą terapię wynosiła 7,0 miesięcy w grupie bortezomibu i 5,6 miesiąca w grupie otrzymującej deksametazon (współczynnik ryzyka dla grupy bortezomibu, 0,56; P = 0,002) (ryc. 1D). W przypadku więcej niż jednego wcześniejszego leczenia mediana czasu wynosiła odpowiednio 4,9 i 2,9 miesiąca (współczynnik ryzyka dla grupy botezomibu, 0,55; P <0,001). Pacjenci, którzy otrzymywali bortezomib jako terapię drugiego rzutu mieli również wyższy odsetek odpowiedzi niż ci, którzy otrzymywali deksametazon (45 procent vs. 26 procent, p = 0,004), podobnie jak ci, którzy otrzymali dwa lub więcej wcześniejszych terapii (34 procent vs. 13 procent, P <0,001). Mediana czasu trwania odpowiedzi u pacjentów otrzymujących bortezomib lub deksametazon w ramach leczenia drugiego rzutu wynosiła odpowiednio 8,1 i 6,2 miesięcy oraz u pacjentów, którzy otrzymali więcej niż jedno wcześniejsze leczenie, odpowiednio 7,8 i 4,1 miesiąca. Całkowite przeżycie było istotnie dłuższe u pacjentów, którzy otrzymywali bortezomib, zarówno u tych, którzy otrzymali jedno wcześniejsze leczenie (współczynnik ryzyka, 0,42; P = 0,01) (ryc. 1E), jak iu tych, którzy otrzymali więcej niż jedno wcześniejsze leczenie (współczynnik ryzyka, 0,63 ; P = 0,02).
Analiza wrażliwości
Aby ustalić, czy nieumyślne włączenie pacjentów z chorobą oporną na deksametazon w dużych dawkach mogło wpłynąć na wyniki, przeprowadzono przegląd post hoc całej poprzedniej terapii oraz pacjentów, którzy mogli mieć chorobę oporną na dużą dawkę deksametazonu (tj. ponad 500 mg w okresie 10 tygodni) poszukiwano. Jak określono w protokole, refrakcja na deksametazon została zdefiniowana jako brak całkowitej lub częściowej odpowiedzi na schemat zawierający dużą dawkę deksametazonu lub progresję choroby w ciągu sześciu miesięcy po ostatniej dawce. Spośród 269 pacjentów, którzy otrzymali dużą dawkę deksametazonu w ramach wcześniejszego leczenia, 60 miało chorobę, która była potencjalnie oporna na deksametazon (32 pacjentów, którzy zostali losowo przydzieleni do przyjmowania bortezomibu i 28, którzy zostali losowo przydzieleni do otrzymania deksametazonu). W tej analizie stwierdzono, że pacjenci mieli oporną chorobę, jeśli spełnili kryteria takiej choroby (53 pacjentów) lub jeśli brak danych uniemożliwiłoby stwierdzenie, że mieli oni oporną chorobę (7 pacjentów). Po wykluczeniu tych pacjentów z analiz wrażliwości dotyczących czasu do progresji, całkowitego przeżycia i odsetka odpowiedzi, bortezomib pozostał znacznie lepszy od deksametazonu we wszystkich punktach końcowych.
[podobne: poradnia małżeńska kraków, chirurgia stomatologiczna warszawa, usg kolana szczecin ]
[hasła pokrewne: babka marmurkowa z kakao, chirurgia stomatologiczna warszawa, zdrowe przekąski dla dzieci do szkoły ]
