Bortezomib lub Deksametazon o wysokiej dawce w nawrotowym szpiczaku mnogim

W badaniu tym porównywano bortezomib z dużą dawką deksametazonu u pacjentów z nawrotowym szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali od jednej do trzech wcześniejszych terapii. Metody
Losowo przydzielono 669 pacjentów ze szpiczakiem nawrotowym do podania dożylnego bolusa bortezomibu (1,3 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała) w dniach 1, 4, 8 i 11 przez osiem cykli trzytygodniowych, a następnie leczenie w dniach 1, 8, 15 i 22 dla trzech pięciotygodniowych cykli lub deksametazonu o wysokiej dawce (40 mg doustnie) w dniach od do 4, od 9 do 12 i od 17 do 20 przez cztery pięciotygodniowe cykle, po którym następuje leczenie dni od do 4 przez pięć czterotygodniowych cykli. Pacjenci, którzy zostali przydzieleni do otrzymywania deksametazonu, mogli przejść na drugą stronę, aby otrzymać bortezomib w badaniu towarzyszącym po progresji choroby.
Wyniki
Pacjenci leczeni bortezomibem mieli wyższe wskaźniki odpowiedzi, dłuższy czas do progresji (pierwotny punkt końcowy) i dłuższe przeżycie niż pacjenci leczeni deksametazonem. Łączny odsetek odpowiedzi całkowitej i częściowej wynosił 38 procent dla bortezomibu i 18 procent dla deksametazonu (P <0,001), a pełne wskaźniki odpowiedzi wynosiły odpowiednio 6 procent i mniej niż procent (p <0,001). Średni czas do wystąpienia progresji w grupie bortezomibu i deksametazonu wynosił odpowiednio 6,22 miesiąca (189 dni) i 3,49 miesiąca (106 dni) (współczynnik ryzyka 0,55; p <0,001). Roczny wskaźnik przeżycia wynosił 80% wśród pacjentów przyjmujących bortezomib i 66% wśród pacjentów przyjmujących deksametazon (P = 0,003), a współczynnik ryzyka całkowitego przeżycia z bortezomibem wynosił 0,57 (p = 0,001). Zdarzenia niepożądane 3. lub 4. stopnia zgłaszano u 75% pacjentów leczonych bortezomibem iu 60% pacjentów leczonych deksametazonem.
Wnioski
Bortezomib ma przewagę nad wysokim dawkowaniem deksametazonu w leczeniu pacjentów ze szpiczakiem mnogim, u których doszło do nawrotu po jednej do trzech wcześniejszych terapii.
Wprowadzenie
W ciągu ostatnich 10 lat postępy w leczeniu szpiczaka mnogiego umiarkowanie poprawiły przeżycie1. W świeżo zdiagnozowanej chorobie jedynie chemioterapia wysokimi dawkami, po której następuje autologiczny przeszczep hematopoetycznych komórek macierzystych, zapewnia korzyść w zakresie przeżycia.2,3 Optymalna terapia dla osób nawracających Szpiczak nie jest ustalony, ale zwykle stosuje się dużą dawkę deksametazonu. 4-6 Częstość odpowiedzi w tym leczeniu jest podobna do tych z winkrystyną, doksorubicyną i deksametazonem (VAD), a składnik deksametazonu szacowany jest na 85% efekt VAD.7,8
Inhibitor proteasomu bortezomib wywołuje apoptozę, odwraca lekooporność komórek szpiczaka mnogiego i wpływa na ich mikrośrodowisko, blokując obwody cytokin, adhezję komórek i angiogenezę in vivo.9-12 W badaniu drugiej fazy szpiczaka nawrotowego i opornego na leczenie, 27 procent ciężkich wcześniej leczeni pacjenci mieli całkowitą lub częściową odpowiedź na leczenie bortezomibem. 13,14 Na podstawie tych wyników bortezomib otrzymał zatwierdzenie do leczenia nawrotowego i opornego szpiczaka mnogiego. W badaniu klinicznym 3 fazy opisanym tutaj porównano bortezomib z dużą dawką deksametazonu u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, u których wystąpił nawrót po 1-3 innych terapiach.
Metody
Pacjenci
Uznani pacjenci mieli mierzalną postępującą chorobę po jednej do trzech wcześniejszych terapii
[więcej w: poradnia małżeńska kraków, ośrodek rehabilitacji dziennej, medyk rzeszów rejestracja ]
[więcej w: usg kolana szczecin, echo serca łódź, apteka dr max rzeszów ]