Brak wpływu wywołanych miesiączek na objawy u kobiet z zespołem napięcia przedmiesiączkowego

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) to grupa zaburzeń charakteryzujących się objawami afektywnymi, behawioralnymi i somatycznymi, które występują konsekwentnie w fazie lutealnej cyklu miesiączkowego. Powiązanie objawów PMS z określoną fazą cyklu doprowadziło do założenia, że PMS odzwierciedla fizjologiczną nieprawidłowość lub nienormalną odpowiedź na normalne zmiany hormonalne podczas fazy lutealnej. Zaproponowano liczne hipotezy etiologiczne, oparte na cyklicznej zmienności steroidów gonad lub innych czynników podczas cyklu menstruacyjnego. Nie stwierdzono jednak zaburzeń fizjologicznych poziomu podstawowego 1, 2 ani stymulowanego 3 4 5 6 poziomów hormonów w osoczu, które mogłyby pośredniczyć w rozwoju lub wyrażaniu objawów PMS. Niemniej jednak większość metod leczenia zalecanych dla tego schorzenia ma na celu skorygowanie hipotetycznych nieprawidłowości fizjologicznych fazy lutealnej poprzez dostarczenie substancji, która jest uważana za deficytową lub hamującą cykliczną funkcję jajników. Jeśli niezidentyfikowana fizjologiczna nieprawidłowość podczas późnej fazy lutealnej powoduje PMS, wówczas eliminacja tej fazy powinna uniemożliwić jej pojawienie się. Jeśli jednak pomimo eliminacji środkowej i późnej części fazy lutealnej pojawiły się typowe objawy PMS, sugerowałoby to, że zdarzenia hormonalne podczas tej fazy nie są przyczyną proksymalną i że terapie zaprojektowane w celu normalizacji funkcji podczas późnej fazy lutealnej nie mają racjonalna podstawa. Celem tego badania było sprawdzenie hipotezy, że pojawienie się późnej fazy lutealnej nie jest konieczne dla rozwoju objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Za pomocą mifepristonu środka antyprogestynowego można blokować działania progesteronu, wytwarzać regresję ciałka żółtego i kończyć fazę lutealną. Jednoczesne podawanie ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej (hCG) zachowuje ciałko żółte (a tym samym zapobiega indukowanemu mifeprystonem skróceniu fazy lutealnej), ale nie zakłóca działania blokującego progesteron (i wywoływania menstruacji) środka antyprogestynowego. Tak więc, poprzez podawanie mifepristonu z lub bez hCG, można albo wyeliminować, albo zachować zdarzenia hormonalne fazy lutealnej. Jeśli późna faza cyklu miesiączkowego cyklu miesiączkowego nie jest istotna dla rozwoju objawów związanych z nastrojem i zachowaniem u kobiet z PMS, to ich struktura i ostrość nie powinny się znacznie różnić u kobiet, u których faza została skrócona i tych, w których został zachowany.
Metody
Mifepriston (17.-hydroksy-11.- [4-dimetylo-aminofenylo-1] -17.- [prop-1-ynylo] -estra-4,9-dien-3-on) jest 19-noroidoidowym kongenerem progestinu noretyndronowego o wysokim powinowactwie (około pięciokrotnie wyższym od progesteronu) dla ludzkiego receptora progestynowego i silnej aktywności antyprogatywnej u zwierząt laboratoryjnych i ludzi.7 8 9 10 11 12 13 Pojedyncza doustna dawka midluteal 10 mg na kilogram masy ciała była związana z luteoliza i krwawienie z pochwy w ciągu 72 godzin u wszystkich badanych kobiet; podczas następnego cyklu miesiączkowego wzorzec wydzielania progesteronu był prawidłowy, a średnia (. SD) długość cyklu wynosiła 30 . 2 dni.13 Tak więc faza lutealna została obcięta, a rytm cyklu zaawansowany
[patrz też: ob cena badania, usg kolana szczecin, ile kosztują badania do pracy ]