Wstępne badania nad tamarynami17 i ludźmi18 sugerowały, że dawka MLN02 2,0 mg na kilogram masy ciała była bezpieczna i prawdopodobnie skuteczna. Dlatego oceniliśmy skuteczność terapii MLN02 u pacjentów z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Metody
Pacjenci
Przeprowadziliśmy to randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie w 20 uniwersyteckich ośrodkach medycznych w okresie od grudnia 2000 r. Do lutego 2003 r. Komisja ds. Badań naukowych w każdym ośrodku zatwierdziła protokół. Wszyscy pacjenci wyrazili pisemną, świadomą zgodę.
Odpowiednimi pacjentami byli dorośli z aktywną chorobą. Aktywna choroba została zdefiniowana jako wynik kliniczny wrzodziejącego zapalenia jelita18 od 5 do 9 punktów, z wynikiem co najmniej na częstość stolca lub krwawienie z odbytnicy i zmodyfikowaną ocenę Barona19 co najmniej 2 w badaniu sigmoidoskopowym, z chorobą co najmniej 25 cm od krawędzi odbytu. Uczestnicy nie otrzymywali ani leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego ani mesalaminy, pod warunkiem, że byli podawani przez co najmniej cztery tygodnie, ze stałą dawką przez dwa tygodnie przed badaniem przesiewowym. Kryteria wykluczenia obejmowały leczenie doustnymi kortykosteroidami w ciągu czterech tygodni przed badaniem przesiewowym lub kortykosteroidami podawanymi pozajelitowo w ciągu sześciu tygodni, miejscowe leczenie mesalaminą lub kortykosteroidami w ciągu jednego tygodnia przed badaniem przesiewowym, leczenie immunosupresyjne w ciągu ostatnich trzech miesięcy, ciężka choroba (o czym świadczy stężenie hemoglobiny poniżej 10 g na decylitr, toksyczny megakolon lub wynik kliniczny wrzodziejącego zapalenia jelita grubego powyżej 10), nieprawidłowe wyniki laboratoryjne (liczba białych krwinek poniżej 3000 na milimetr sześcienny, liczba płytek krwi poniżej 100 000 na milimetr sześcienny, aminotransferaza asparaginianu w surowicy, aminotransferaza alaninowa lub fosfataza alkaliczna stężenie większe niż 2,5-krotność górnej granicy normy, stężenie kreatyniny w surowicy większe niż 1,5-krotność górnej granicy normy, dodatnie badanie kału dla patogenów lub białkomocz) lub niezdolność do przestrzegania protokołu.
Podstawowe badania
Pacjentów badano przesiewowo 14 i 7 dni przed randomizacją. Zostali oni poddani badaniu fizycznemu i badaniom krwi oraz uzyskano próbkę kału dla patogenów i informacji demograficznych. Kwalifikujących się pacjentów zaplanowano na wizytę przesiewową bezpośrednio przed randomizacją, która obejmowała sigmoidoskopię i oznaczenie wyjściowych punktowych wyników klinicznych wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, zmodyfikowane wyniki Barona, wyniki Riley ego, 20 i wyniki z kwestionariusza zapalnej choroby jelit.
Ocena kliniczna wrzodziejącego zapalenia okrężnicy, modyfikacja systemu punktowego Kliniki Mayo, 2 składa się z czterech elementów – krwawienia z odbytu, częstości stolca, oceny czynnościowej przez pacjenta i ogólnej oceny przez lekarza. Przedmioty są oceniane w skali od 0 (normalne) do 3 (ciężka choroba). Wynik złożony wynosi od 0 (choroba nieaktywna) do 12 (ciężka aktywność choroby). Zmodyfikowany wynik Barona, który reprezentuje klasyfikację endoskopową, mieści się w zakresie od 0 do 4, przy czym 0 oznacza normalną błonę śluzową, ziarnistą śluzówkę z nieprawidłowym układem naczyniowym, 2 kruchą błonę śluzową, 3 mikroukłady z samoistnym krwawieniem i 4 całkowite owrzodzenie. Zapalenie w próbkach odbytnicy i biopsji oceniano za pomocą podskali ostrego zapalenia w skali Rileya 20, która mieściła się w zakresie od 0 (brak stanu zapalnego) do 7 (ostre ostre zapalenie)
[przypisy: nauka o zdrowiu i chorobach człowieka, leczenie nadpotliwosci, rzadkie choroby genetyczne ]
[patrz też: usg olsztyn prywatnie, rzadkie choroby genetyczne, ob cena badania ]
