Potrzeba insuliny po terapii przeciwciałem CD3 w cukrzycy typu 1 typu pierwszego ad 8

Wzrost IgG swoistych wobec antygenu kapsydowego wykryto u 35 z tych pacjentów (P <0,001), wzrost swoistości IgM swoistej wobec wirusa kapsydowego w 13 (P = 0,04) i wzrost wczesnego antygenu Specyficzne IgG w 16 (P = 0,02); wszystkie poziomy przeciwciał osiągnęły najwyższą wartość w 28 dniu po pierwszej infuzji. U wszystkich 16 pacjentów leczonych ChAglyCD3, dla których dostępne były próbki, wykryto zwiększony odsetek komórek T CD8 + swoistych względem EBV przy użyciu tetramerów, które prezentowały peptydy ograniczone do HLA-A2, peptydy ograniczone do HLA-B8 lub oba, od białka z cyklu litycznego BMLF1, BMRF1 i BZLF1.28,29 Poziomy szczytowe obserwowano do 14 dnia po pierwszej infuzji, w czasie limfocytozy limfocytów T CD8 +. Żaden pacjent nie uzyskał pozytywnego wyniku w jakościowym PCR dla żadnego z innych wirusów opryszczki, dla których testowaliśmy. Podczas dłuższych okresów obserwacji (od 24 do 57 miesięcy, mediana, 35 miesięcy), żaden z pacjentów leczonych ChAglyCD3 nie miał chłoniaka podobnego do choroby limfoproliferacyjnej po transplantacji lub klinicznych lub biologicznych objawów związanych z zespołem tego typu. Pacjenci w obu grupach będą nadal monitorowani pod kątem możliwych późnych skutków ubocznych leczenia przeciwciałem. Wykryto kilka epizodów ciężkiej hipoglikemii, bez różnic między pacjentami otrzymującymi placebo i otrzymującymi ChAglyCD3 (dwa epizody w ciągu 18 miesięcy).
Dyskusja
Badanie to dokumentuje, że dalsza utrata resztkowej funkcji komórek beta występuje w ciągu 18 miesięcy po rozpoznaniu cukrzycy typu u pacjentów w wieku od 12 do 39 lat. Funkcję beta-komórek oceniano poprzez uwalnianie peptydu C podczas długotrwałej stymulacji glukozą, najpierw pod nieobecność egzogennego bodźca glukagonu, a następnie w obecności tego bodźca. Glukagon znacząco zwiększał uwalnianie peptydu C (o 46 do 65 procent) we wszystkich punktach czasowych, co wskazuje, że komórki beta zachowały wydzielniczą odpowiedź na glukagon pomimo stanu cukrzycowego i wcześniejszej dwugodzinnej ekspozycji na szczere hiperglikemię. Oba indeksy funkcji komórek beta stopniowo zmniejszały się po diagnozie, ze średnią redukcją o 35 procent po 18 miesiącach. Zmniejszeniu temu towarzyszyło 50-procentowe zwiększenie średniego dziennego zapotrzebowania na insulinę.
Wyniki tego badania wskazują, że krótkotrwałe leczenie za pomocą ChAglyCD3 poprawia to zmniejszenie rezydualnej funkcji komórek beta. Nie zaobserwowano wzrostu dziennej dawki insuliny, co wskazuje, że krótkoterminowe leczenie przeciwciałem wywiera trwały efekt przez co najmniej 18 miesięcy. Warto zauważyć, że ochrona indukowana przez ChAglyCD3 była znacznie mniej wyraźna u pacjentów z wyjściową resztkową funkcją komórek beta, która była niższa niż dla 50. percentyla badanej populacji; dawka insuliny u tych pacjentów zwiększała się jedynie nieznacznie ponad 18 miesięcy, jeśli występowała w grupie placebo, a leczenie produktem ChAglyCD3 nie prowadziło do niższej średniej dawki insuliny. Pacjenci z wyższą funkcją resztkową na początku badania (P50 lub więcej badanej populacji) wymagali początkowo mniejszej ilości insuliny, ale u osób otrzymujących placebo zapotrzebowanie na insulinę prawie podwoiło się w ciągu pierwszych 18 miesięcy. Ten wzrost zapotrzebowania na insulinę wiązał się z 47-procentowym zmniejszeniem rezydualnej funkcji komórek beta, co wskazuje, że pacjenci z wyższą resztkową funkcją komórek beta w chwili rozpoznania tracą ważną rolę w tej funkcji w kolejnych miesiącach, prawdopodobnie w wyniku dalszego leczenia. spadek masy komórek beta.
Leczenie za pomocą ChAglyCD3 zapobiegło utracie pozostałej funkcji komórek beta, w związku z czym dzienne zapotrzebowanie na insulinę utrzymywało się na stabilnym poziomie przez 18-miesięczny okres obserwacji.
[patrz też: nauka o zdrowiu i chorobach człowieka, ośrodek rehabilitacji dziennej, apteka dr max rzeszów ]
[przypisy: usg kolana szczecin, echo serca łódź, apteka dr max rzeszów ]