Po zakończeniu zbierania danych czterech pacjentów (3 procent całkowitej próbki) przeżyło ponad 36 miesięcy po postawieniu diagnozy. Trzech pacjentów z University of Pennsylvania przeżyło 43 miesiące. Najdłużej żyjący pacjent, Livingston-Wheeler, żył 45 miesięcy po rozpoznaniu choroby nowotworowej. Hipotezy i analizy
Rysunek 1. Rycina 1. Krzywa przeżycia Kaplan-Meier dla 78 pacjentów leczonych z powodu raka w klinice Livingston-Wheeler (LW; linia przerywana) i 78 dopasowanych kontroli leczonych w szpitalu University of Pennsylvania (HUP; Solid Line). Pierwsza hipoteza, oparta na nieczęstości poprawy klinicznej u pacjentów z zaawansowaną chorobą, polegała na tym, że nie byłoby różnicy w przeżyciu między pacjentami otrzymującymi leczenie w klinice Livingston-Wheeler a tymi, którzy otrzymywali opiekę konwencjonalną. Do obliczenia krzywych przeżycia wykorzystano oszacowanie limitu wielkości produktu. Porównania statystyczne krzywych ze statystyką Breslow, Mantel-Cox i Tarone-Ware posłużyły do ustalenia różnic. Zarówno dla pacjentów z Livingston-Wheeler, jak i z University of Pennsylvania, mediana długości przeżycia po diagnozie lub dacie nawrotu choroby lub przerzutów wynosiła 15 miesięcy (ryc. 1) (P = 0,5 według statystyk Breslow, 0,2 według statystyk Mantel-Cox i 0,4 według statystyki Tarone-Ware). Użyto trzech statystyk, ponieważ każda obserwacja wagi wygląda nieco inaczej. Statystyka Breslowa przypisuje wagę w zależności od liczby zagrożonych pacjentów, Tarone-Ware przypisuje wagę zgodnie z liczbą pacjentów zagrożonych, a Mantel – waży wszystko jednakowo.
Analizy różnic w przeżyciu według każdej cechy demograficznej i klinicznej (tabele i 2) wykazały, że tylko płeć była znacząco związana z przeżyciem (P = 0,04), przy czym kobiety żyły dłużej niż mężczyźni (mediana, 17 vs 14 miesięcy). Jest to zgodne z danymi krajowymi. 30 Nie było statystycznie istotnych różnic w przeżyciu w obrębie lub pomiędzy grupami w zależności od tego, czy chemioterapia, radioterapia lub zabieg chirurgiczny (sam lub w połączeniu) zostały otrzymane przed lub po przyjęciu. Oznacza to, że nie pojawiły się żadne różnice między grupami pacjentów, gdy były one stratyfikowane zgodnie z otrzymaniem chemioterapii lub radioterapii, indywidualnie lub w połączeniu, lub według różnych rodzajów chemioterapii. Jak można się było spodziewać, pacjenci w obu grupach, którzy przeszli zabieg chirurgiczny, żyli dłużej niż ci, którzy nie przeszli operacji. Nie było jednak różnicy w długości przeżycia między pacjentami z Livingston-Wheeler i University of Pennsylvania w przypadku stratyfikacji w zależności od tego, czy mieli operację.
Jedyną potencjalnie zaburzającą zmienną wśród badanych był stan wydajności, zidentyfikowany poprzez analizę zmiennych po zmiennych. W konsekwencji, w celu uwzględnienia statusu wydajności jako współzmiennej, wszystkie pary pacjentów, których stan wydajności różniły się o dwie lub więcej kategorii, zostały usunięte z analizy, a różnice w przeżyciu zostały ponownie przeanalizowane bez nich. Ponownie, nie było znaczących różnic (P = 0,9 według statystyk Breslow, 0,7 według statystyki Mantel-Cox i 0,9 według statystyki Tarone-Ware)
[patrz też: ncm rejestracja internetowa, chirurgia stomatologiczna warszawa, u lekarza po niemiecku ]
