U 32,5% pacjentów poziom aminotransferazy alaninowej gwałtownie wzrósł – do ponad 10 razy powyżej górnej granicy normy – przed powrotem do poziomu podstawowego. Żadne z tych podwyższeń nie było związane z kliniczną dekompensacją czynności wątroby. U pacjentów, którzy nadal otrzymywali dipiwoksyl adefowiru do 144 tygodnia, aktywność aminotransferazy alaninowej była zmniejszona, z normalizacją u 69 procent pacjentów. Odpowiedź histologiczna
Tabela 3. Tabela 3. Zmiany od wartości wyjściowej w punktach Knodella w tygodniach 48 i 96. W tygodniu 96. podgrupa 47 pacjentów poddano biopsji wątroby. Wyjściowa charakterystyka demograficzna i choroby tych pacjentów była podobna do cech charakterystycznych dla pacjentów w ogólnej populacji badania. Pacjenci z grupy kontynuującej leczenie adefowirem mieli średnią redukcję o 4,7 punktu w stosunku do wartości wyjściowej w ogólnym wyniku klasyfikacji Knodella w tygodniu 96 (Tabela 3) (średnia redukcja o 4,4 punktu w 48. tygodniu). Wśród pacjentów w grupie placebo-adefowir średni tydzień wynosił 0,9 punktu w porównaniu z wartością wyjściową w 48. tygodniu, a następnie redukcja po skrzyżowaniu z dipiwoksylem adefowiru wynosiła 2,4 punktu w stosunku do wartości wyjściowej w 96. tygodniu, co stanowiło odwrócenie wzrostu obserwowanego w tygodniu. 48. W grupie adefowir-placebo odnotowano utratę poprawy w 48. tygodniu, z medianą o punkt w stosunku do wartości wyjściowej w 96. tygodniu.
W ocenianej ocenie aktywności zapalnej porównanie wyników w punkcie wyjściowym i tygodniu 96 w grupie kontynuującej adefowir wykazało poprawę u 17 z 19 pacjentów (89 procent) i brak zmian u 2 z 19 pacjentów (11 procent); u żadnego z pacjentów nie nastąpiło nasilenie stanu zapalnego. W grupie placebo-adefowiru 14 z 20 pacjentów (70 procent) miało poprawę, 2 z 20 (10 procent) nie zmieniło się, a 4 z 20 (20 procent) miało pogorszenie. W grupie adefovir-placebo czterech z ośmiu pacjentów (50 procent) miało poprawę, dwóch z ośmiu (25 procent) nie zmieniło się, a dwóch z ośmiu (25 procent) miało pogorszenie. Ulepszono także zwłóknienie, u pacjentów w grupie kontynuującej leczenie adefowirem wykazano istotne zmniejszenie wyjściowego wyniku w punkcie zwłóknienia Ishaka w 96. tygodniu (średnie zmniejszenie [. SD], 0,63 . 1,07; zmniejszenie mediany, 1; p = 0,031, jak w porównaniu z grupą adefovir-placebo). U pacjentów, u których wykonano biopsję w 144. tygodniu, poprawiło się włóknienie w 48 i 96 tygodniu.
Profil odporności
Mutację konserwatywnego miejsca (rtN236T) zidentyfikowano u trzech pacjentów w grupie kontynuującej adefowir, dwie w 96. tygodniu i jedną w tygodniu 144. Pojawienie się rtN236T było związane z odbiciem poziomów HBV DNA i aminotransferazy alaninowej w surowicy. Testy wrażliwości in vitro wykazały zmniejszenie wrażliwości na adefowir, które było 3,9 do 13,8 razy większe niż w przypadku wirusa typu dzikiego. Jeden pacjent przeszedł na lamiwudynę w 104. tygodniu; Poziom DNA HBV, oznaczony za pomocą testu Digene (dolna granica wykrywalności, 150 000 kopii na mililitr), stał się niewykrywalny, a poziomy aminotransferazy alaninowej w surowicy były prawidłowe po sześciu miesiącach.16 Następnie u tego pacjenta rozwinęła się oporność na lamiwudynę; dipiwoksyl adefowiru został ponownie uruchomiony, a poziom DNA HBV w surowicy ponownie stał się niewykrywalny.
Inna konserwatywna mutacja substytucyjna miejsca (rtA181V) w domenie B polimerazy HBV była obserwowana u trzech dodatkowych pacjentów w grupie kontynuującej adefowir, dwie w tygodniu 96 i jedna w tygodniu 144
[patrz też: stomatologia bemowo, poradnia małżeńska kraków, terapia uzależnień warszawa nfz ]
[patrz też: babka marmurkowa z kakao, chirurgia stomatologiczna warszawa, zdrowe przekąski dla dzieci do szkoły ]
